Το Δέντρο της Γνώσης

  Ο χρόνος μας είναι πολύτιμος και είναι αρκετά αφελές να τον σπαταλούμε διαφωνώντας με ανόητους και φανατικούς ανθρώπους. Είναι παράλογο να ξοδεύουμε τον χρόνο μας σε συζητήσεις που δεν έχουν νόημα... Υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι που τυφλωμένοι από τον εγωισμό το μόνο πράγμα που θέλουν είναι να γίνουν αποδεκτές οι απόψεις τους. Είναι καλό κάθε φορά που η άγνοια πρωταγωνιστεί, η νοημοσύνη να κάνει ένα βήμα πίσω… Ακολουθεί μια αλληγορική ιστορία για τον τρόπο που πρέπει να αντιμετωπίζουμε παράλογους και φανατικούς ανθρώπους: Ο γάιδαρος υποστήριζε στην τίγρη πως το γρασίδι είναι γαλάζιο. Η τίγρης απάντησε πως διαφωνεί και ότι το γρασίδι είναι πράσινο. Η συζήτηση άναψε και οι δύο αποφάσισαν να λύσουν τις διαφορές τους και να πάνε στο λιοντάρι, τον βασιλιά της ζούγκλας. Πριν ακόμη φτάσουν στο δάσος, όπου το λιοντάρι καθόταν στον θρόνο του, ο γάιδαρος άρχισε να φωνάζει: «Υψηλότατε, είναι αλήθεια ότι το γρασίδι είναι γαλάζιο;» Το λιοντάρι απάντησε: «Σωστά, το γρασίδι είναι γαλάζι...

  Το σημερινό μας άρθρο είναι αφιερωμένο στις αποφάσεις που παίρνουμε στη ζωή μας και την τόλμη που πρέπει να έχουμε σε ορισμένες περιπτώσεις. Ο φόβος για την αποτυχία δεν πρέπει να μας κυριεύει και να αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα στις επιλογές και την εξέλιξή μας. Αντίθετα, πρέπει να θυμόμαστε πως η αποτυχίες στις προσπάθειές μας θα αποτελέσουν βήματα που θα μας βελτιώσουν και θα μας οδηγήσουν πιο κοντά στον στόχο μας και τελικά στην επιτυχία! Ακολουθεί ένα υπέροχο συμβολικό κείμενο για την τόλμη και τις αποφάσεις στη ζωή μας που διάβασα πρόσφατα και θέλω να μοιραστώ μαζί σας: «Δύο σπόροι βρίσκονταν δίπλα δίπλα, μέσα στο γόνιμο ανοιξιάτικο έδαφος. Ο πρώτος σπόρος είπε: «Θέλω να βλαστήσω! Θέλω να βυθίσω τις ρίζες μου βαθιά μέσα στο χώμα και να σπρώξω το βλαστό μου να διαπεράσει το στρώμα του χώματος που βρίσκεται από πάνω μου. Θέλω ν’ ανοίξω τα τρυφερά μου μπουμπούκια σαν λάβαρα, για ν’ αναγγείλω τον ερχομό της άνοιξης. Θέλω να νιώσω τη ζεστασιά του ήλιου στο πρόσωπό μου κ...

    Είναι γεγονός πως η έλλειψη ορίων δημιουργεί πολύπλευρα προβλήματα στη ζωή μας. Αφορμή για το συγκεκριμένο προβληματισμό αλλά και τη δημιουργία αυτού του άρθρου αποτέλεσε ένα συμβολικό κείμενο που διάβασα. Ακολουθεί το συγκεκριμένο κείμενο καθώς και προβληματισμοί πάνω σ’ αυτό. «Μια μέρα ένα ποντίκι τοποθετήθηκε στην κορυφή μιας γυάλας γεμάτη με σιτάρι και ήταν πολύ χαρούμενο που έχει τόσο πολύ φαγητό γύρω του και δεν θα χρειαζόταν πλέον να τρέξει για την αναζήτηση τροφής.   Στο εξής θα μπορούσε να   ζήσει ευχάριστα τη ζωή του και χωρίς το άγχος της επιβίωσης. Απολαμβάνοντας το σιτάρι και την ηρεμία του, λίγες μέρες μετά οι σπόροι λιγόστεψαν αρκετά με αποτέλεσμα το ποντίκι να βρεθεί εγκλωβισμένο στη βάση του βάζου. Παγιδευμένο πλέον δεν μπορούσε να ξεφύγει από εκεί. Τώρα εξαρτάται εντελώς από το ποιος και πότε θα βάζει σιτάρια στην γυάλα για να επιβιώσει. Εάν στην αρχή , το ποντίκι είχε την επιλογή - να αρχίσει να τρώει και να απολαμβάνει ή να απομακρυνθε...

Μια λατρεμένη μου συνήθεια είναι να μιλώ στους μαθητές μου για σημαντικά θέματα με παραμύθια και ιστορίες. Κάθε φορά που διαβάζω ή τυχαίνει να ακούσω μια διδακτική ιστορία την τοποθετώ αμέσως στην φαρέτρα μου και αποτελεί στο εξής εξαιρετικό εκπαιδευτικό εργαλείο! Πρόσφατα διάβασα την ακόλουθη ιστορία για το μίσος και πώς μπορούμε να μιλήσουμε γι’ αυτό στα παιδιά και θα ήθελα να τη μοιραστώ μαζί σας:   Μια δασκάλα αποφάσισε να παίξουν ένα παιχνίδι στην τάξη της. Λέει λοιπόν στα παιδιά, να φέρει το καθένα, μια πλαστική σακούλα, που θα περιέχει μέσα μερικές πατάτες. Κάθε πατάτα θα έχει το όνομα από το πρόσωπο που μισεί περισσότερο στη ζωή του. Την άλλη μέρα κάθε παιδί, έφερε από μια σακούλα με πατάτες, με το όνομα των ανθρώπων που μισούσαν. Κάποια παιδιά είχαν δύο πατάτες, άλλα τρεις και άλλα περισσότερες. Η δασκάλα είπε στα παιδιά, να κουβαλούν μαζί τους την πλαστική σακούλα με τις πατάτες, όπου και αν πηγαίνουν. Ύστερα από αρκετές μέρες, τα παιδιά άρχισαν να διαμαρτύρονται,...