Η προσευχή της δασκάλας

                Πολλοί λένε ότι το επάγγελμα του εκπαιδευτικού είναι λειτούργημα. Εγώ θεωρώ πως είναι μια θεόσταλτη ευλογία για αμέτρητους λόγους αλλά ο κυριότερος είναι η συναναστροφή με τα παιδιά! Ένας δάσκαλος πρέπει να έχει αστείρευτη αγάπη για το παιδί την οποία θα πρέπει να εκφράζει με κάθε τρόπο.

                Ο εκπαιδευτικός σήμερα έχει ένα αρκετά δύσκολο έργο. Οφείλει να δημιουργεί κλίμα αμοιβαίου σεβασμού και εκτίμησης, να αγαπά τον μαθητή του και να εκδηλώνει την αγάπη του και το ενδιαφέρον του γι’ αυτόν. Να είναι ήρεμος, ευγενής, συνεπής, εκφραστικός και επικοινωνιακός. Να είναι συνοδηγός και συνοδοιπόρος του μαθητή στο μαγευτικό ταξίδι που οδηγεί στη μάθηση. Γι’ αυτό πρέπει να εμπνέει και να διδάσκει με το παράδειγμά του και την όλη του προσωπικότητα.

                Ακολουθεί η «Προσευχή της δασκάλας», της Χιλιανής ποιήτριας Gabriela Mistral, που πήρε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1946, σε μετάφραση της Μαριάννας Τζανάκη και είναι αφιερωμένο σε κάθε δασκάλα που επιμένει να υπηρετεί το λειτούργημα μας, με σεβασμό, αφοσίωση και αγάπη…

«Η προσευχή της δασκάλας»

 Κύριε! Εσύ που δίδαξες, συγχώρα με που διδάσκω·

που φέρω το όνομα της δασκάλας,

που Εσύ έφερες όταν ήσουν στη Γη.

Δώσε μου την μοναδική αγάπη για το σχολειό μου·

που ούτε το κάψιμο της ομορφιάς να είναι ικανό

 να κλέψει την τρυφεράδα μου απ’ όλες τις στιγμές.

Δάσκαλε, κάνε ακατάπαυστο τον ενθουσιασμό μου

 και περαστική την απογοήτευση.

Βγάλε από μέσα μου αυτό τον ακάθαρτο πόθο

 για δικαιοσύνη που εξακολουθεί να με ταράζει,

το γελοίο απομεινάρι της διαμαρτυρίας

 που βγαίνει από μέσα μου όταν με πληγώνουν.

Να μην πονάει η αγνόηση και να μην θλίβομαι

 για την λήθη αυτών που μας δίδαξαν.

Κάνε με να είμαι πιο μάνα από τις μάνες,

για να μπορέσω ν’ αγαπήσω

 και να υπερασπίσω όπως αυτές,

αυτό που δεν είναι σάρκα της σάρκας μου.

Βόηθα με να πετύχω να κάνω για καθένα

 απ’ τα παιδιά μου τον στίχο μου τέλειο

 και να σου αφήσω αυτή την άφωνη,

την πιο δυνατή μου μελωδία,

για όταν τα χείλη μου δεν θα τραγουδούν πια.

Δείξε μου τη δύναμη του Ευαγγελίου σου έγκαιρα,

για να μην εγκαταλείψω τη μάχη της κάθε μέρας

 και της κάθε ώρας γι’ αυτό.

Βάλε στο δημοκρατικό σχολειό μου,

τη λάμψη που σκορπίζεται

 από το τρέξιμο των ξυπόλυτων παιδιών.

Κάνε με δυνατή,

ακόμα και στη γυναικεία αδυναμία μου

 και στη γυναικεία φτώχεια μου·

κάνε με αδιάφορη για ότι μπορεί

 να μην είναι αγνό,

για κάθε πίεση που δεν είναι

 της θερμής θέλησής σου στη ζωή μου.

Φίλε, συντρόφεψέ με! Στήριξέ με!

Πολλές φορές δεν θα έχω άλλο

 από Σένα στο πλευρό μου.

Όταν το δίδαγμά μου θα είναι πιο αγνό

 και πιο θερμή η αλήθεια μου,

θα παραμείνω χωρίς τα εγκόσμια·

αλλά Εσύ τότε θα με κυβερνήσεις

 ενάντια στην καρδιά σου,

που γνώρισε αρκετά

 τη μοναξιά και την αδυναμία.

Δεν θ’ αναζητήσω παρά

 στη ματιά σου τη γλυκύτητα της αποδοχής.

Δώσε μου απλότητα και βάθος·

λύτρωσέ με απ’ το να είμαι

 περίπλοκη ή κοινότυπη στο καθημερινό μου μάθημα.

Δώσε μου δύναμη να υψώσω τα μάτια

 πάνω από το στήθος μου με τις πληγές,

μπαίνοντας κάθε πρωί στο σχολειό μου.

Να μη φέρνω στην έδρα μου τις υλικές μου ανησυχίες,

τις καθημερινές μικροαστικές θλίψεις μου.

Ελάφρυνε το χέρι μου στην τιμωρία

 κι απάλυνέ το, ακόμα πιο πολύ στο χάδι.

Να μαλώνω με πόνο,

να ξέρω ότι έχω διορθώσει αγαπώντας!

Κάνε να γεμίσει με πνεύμα

 το χτισμένο με τούβλα σχολειό μου.

Να τυλιχτεί με τη λάμψη του ενθουσιασμού μου

 η φτωχή του αυλή, η γυμνή του αίθουσα.

Η καρδιά μου να είναι η κολώνα του

 και η αγνή μου θέληση πιο δυνατή

 από τις κολώνες και το χρυσάφι

 των πλούσιων σχολείων.

Και, τέλος, θύμιζέ μου

 από την ωχρότητα του καμβά του Velazquez,

ότι το να διδάσκεις

 και ν’ αγαπάς παράφορα στη Γη

 είναι να φτάνεις με τη λόγχη του Λογγίνου

 στην καυτή πλευρά του έρωτα.

Gabriela Mistral