Όταν βγάζουμε βιαστικά συμπεράσματα...

Στη ζωή μας πολλές φορές βιαζόμαστε να κρίνουμε τους άλλους επιφανειακά, σχηματίζοντας απόψεις για τα πρόσωπα και τις καταστάσεις γύρω μας που, πολλές φορές, είναι λανθασμένες. Αυτό συμβαίνει γιατί τις περισσότερες φορές βλέπουμε τα πράγματα από τη δική μας οπτική γωνία και δεν κάνουμε βήμα παραπέρα από τον εγωισμό μας. Κάνουμε επίσης το λάθος να κρίνουμε αυστηρά τους άλλους χωρίς να εξετάζουμε τι μπορεί να περνάει κάποιος ή πώς μπορεί να νιώθει. 

Τι μπορούμε να κάνουμε λοιπόν; Αρκεί μόνοι μας να δούμε, να κρίνουμε και να αποφασίσουμε. Και το σημαντικότερο να μην είμαστε τόσο βιαστικοί στην κρίση μας γιατί γινόμαστε άδικοι… Κάτι τέτοιο συνέβη και στην ιστορία που θα διαβάσετε, καθώς τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται και ένα βιαστικό συμπέρασμα αδικεί κατά πολύ την πραγματικότητα…

Η παρακάτω ιστορία είναι πολύ διδακτική και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας:

«Ένα μικρό κοριτσάκι καθόταν ήσυχο στο δωμάτιό του  και έπαιζε με τα παιχνίδια του. Μπροστά του  είχε ένα μικρό τραπεζάκι με διάφορα πράγματα επάνω και δύο μήλα.
Εκείνη τη στιγμή, μπήκε η μητέρα του  μέσα στο δωμάτιο για να δει τι κάνει. Βλέποντας η μητέρα τα δύο μήλα,  είπε:
– Παιδί μου, θέλεις να μοιραστείς τα δύο σου μήλα και να μου δώσεις το ένα; Το κορίτσι, αφού την κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα, με μία ξαφνική κίνηση δάγκωσε πρώτα το ένα μήλο και έπειτα, δάγκωσε γρήγορα και από το άλλο. Η μητέρα σάστισε… Δεν περίμενε κάτι τέτοιο, αλλά δεν ήθελε να εκφράσει στο μικρό κορίτσι την ανησυχία της. Έφυγε από το δωμάτιο στενοχωρημένη και πολύ προβληματισμένη.
Μετά από λίγη ώρα, η μικρή, πήγε στο σαλόνι να βρει τη μητέρα της. Της άνοιξε το ένα χέρι και της έβαλε μέσα το ένα από τα δύο δαγκωμένα μήλα. λέγοντάς της:
– Ορίστε μαμά, πάρε αυτό το μήλο… είναι το πιο γλυκό από τα δύο!
Η μητέρα κατάλαβε αμέσως το λάθος που έκανε κρίνοντας γρήγορα και επιφανειακά τη μικρή της κόρη και με βουρκωμένα μάτια την πήρε μια σφιχτή αγκαλια...»

Κάποιες φορές απαιτείται μεγάλη εσωτερική δύναμη για να μην κρίνουμε αυστηρά τον συνάνθρωπό μας. Επειδή ποτέ δεν γνωρίζουμε πραγματικά τι συμβαίνει στη ζωή του άλλου ανθρώπου και τι μπορεί αυτός να σκέφτεται εκείνη τη στιγμή, δεν πρέπει να βιαζόμαστε να κρίνουμε και να βγάλουμε συμπεράσματα. Η αγάπη και η κατανόηση ας είναι το κύριο φίλτρο που μπορούμε  να χρησιμοποιούμε όταν κρίνουμε τον εαυτό μας και τους άλλους.