Το Δέντρο της Γνώσης

                    Σκοπός της φιλαναγνωσίας στο σχολικό περιβάλλον είναι η εξοικείωση του μαθητή με το βιβλίο και την ανάγνωση και η σταδιακή εδραίωση μιας φιλικής σχέσης του με το λογοτεχνικό βιβλίο. Αυτή η σχέση θα το βοηθήσει να αναπτύξει την κριτική και δημιουργική του σκέψη, να δραστηριοποιήσει τη φαντασία του και την εφευρετικότητά του, να εμπλουτίσει την αισθητική του καλλιέργεια, να δοκιμάσει τα συναισθήματά του αναπτύσσοντας έτσι τη συναισθηματική του νοημοσύνη, να καλλιεργήσει τη γλωσσική του έκφραση με έμμεσο και βιωματικό τρόπο, και εν κατακλείδι να συγκροτήσει ολόπλευρα την προσωπικότητά του. Ποιες είναι οι ενέργειες που μπορούμε να κάνουμε σε κάθε σχολική μονάδα; Δημιουργία λεσχών ανάγνωσης: Λέσχη Ανάγνωσης στο σχολείο ονομάζεται μια ομάδα μαθητών που έχουν συμφωνήσει, υπό την καθοδήγηση του δασκάλου, να συναντιούνται σε τακτά διαστήματα και να συζητούν για β...

                Η Δυσλεξία είναι μια μορφή μαθησιακής δυσκολίας, όπου το άτομο, μικρής ή μεγάλης ηλικίας, παρουσιάζει δυσκολίες στην ανάλυση των λέξεων σε ακουστικές μονάδες συλλαβικής βάσης και στη σύνθεση συλλαβικών ακουστικών μονάδων σε λεξικά σύνολα με εννοιακό περιεχόμενο. Στον προφορικό λόγο ο μαθητής με δυσλεξία: ·          Δυσκολεύεται να χρησιμοποιήσει σύνθετες και πολύπλοκες λέξεις. ·          Έχει προβλήματα με την κατανόηση των ρημάτων ή των αντωνυμιών ·          Όταν συλλαβίζει μπορεί να αποκωδικοποιεί σωστά τα γραφήματα, ενώ όταν προσπαθεί να διαβάσει την λέξη ολόκληρη την λέει λάθος ·          Δεν ξέρει που τονίζονται οι λέξεις και πώς να χρησιμοποιεί τα σημεία στίξης ·       ...

                Στην πρωτόγονη εποχή ήταν επιτρεπτό από πολλές φυλές να θανατώνουν τα νεογνά που γεννιόντουσαν με κάποια γενετική ανωμαλία. Οι άνθρωποι των σπηλαίων θεωρούσαν πως η θεραπεία διαφόρων παθήσεων έβρισκε λύση από τη δημιουργία μιας οπής στο κρανίο του ατόμου. Στην αρχαία Αίγυπτο, οι «ένοχοι» γονείς υποχρεώνονταν να κρατούν στα χέρια τους το σκοτωμένο παιδί τους για τρεις συνεχείς ημέρες και νύχτες. Στην αρχαία Ελλάδα όμως, παρατηρούμε ότι τα άτομα με κάποια αναπηρία συμμετείχαν έντονα στην καθημερινή και δημόσια ζωή. Την ίδια περίοδο όμως στη Σπάρτη ίσχυε η «ευγονία». Κάθε παιδί που γεννιόταν ήταν κάτω από τη δικαιοδοσία του πατέρα του κι εκείνος έκρινε αν το παιδί θα ζήσει ή αν θα πεθάνει. Είναι γνωστό πως στη Σπάρτη υιοθετήθηκε το φαινόμενο του Καιάδα. Το φαινόμενο του αυτό δείχνει μια εντελώς απορριπτική στάση προς τα ανάπηρα παιδιά.          ...

                Ο Ισπανός ψυχολόγος και ψυχίατρος Ενρίκε Ρόχας αναφέρει πως «όσοι νιώθουν ότι αποτελούν αντικείμενο του φθόνου συναδέλφων, συμμαθητών, γειτόνων, φίλων, ακόμα και συγγενών, πρέπει να ξέρουν πως το πιο σημαντικό είναι να προφυλάσσονται, να μην εκτίθενται σε καταστάσεις που προκαλούν και οξύνουν αυτό το συναίσθημα». Για το τόσο ανθρώπινο ελάττωμα του φθόνου, μια παραδοσιακή αλληγορική ιστορία αναφέρει: «Mια φορά ένα φίδι άρχισε να κυνηγάει μια πυγολαμπίδα. Υστερα από τρεις μέρες αδιάκοπης καταδίωξης, χωρίς δυνάμεις πια, η πυγολαμπίδα σταμάτησε και μίλησε στο φίδι: —      Μπορώ να σου κάνω μια ερώτηση; —     Δε συνηθίζω ν’ ακούω τα θηράματά μου, αλλά μια που θα σε καταβροχθίσω, μπορείς να ρωτήσεις. —     Ανήκω στην τροφική σου αλυσίδα; —    Όχι. —     Σου έκανα κανένα κακό; —    Όχι...