Επειδή δεν αντέχω να σε βλέπω να λάμπεις…

                Ο Ισπανός ψυχολόγος και ψυχίατρος Ενρίκε Ρόχας αναφέρει πως «όσοι νιώθουν ότι αποτελούν αντικείμενο του φθόνου συναδέλφων, συμμαθητών, γειτόνων, φίλων, ακόμα και συγγενών, πρέπει να ξέρουν πως το πιο σημαντικό είναι να προφυλάσσονται, να μην εκτίθενται σε καταστάσεις που προκαλούν και οξύνουν αυτό το συναίσθημα».

Για το τόσο ανθρώπινο ελάττωμα του φθόνου, μια παραδοσιακή αλληγορική ιστορία αναφέρει:

«Mια φορά ένα φίδι άρχισε να κυνηγάει μια πυγολαμπίδα. Υστερα από τρεις μέρες αδιάκοπης καταδίωξης, χωρίς δυνάμεις πια, η πυγολαμπίδα σταμάτησε και μίλησε στο φίδι:

—    Μπορώ να σου κάνω μια ερώτηση;

—    Δε συνηθίζω ν’ ακούω τα θηράματά μου, αλλά μια που θα σε καταβροχθίσω, μπορείς να ρωτήσεις.

—    Ανήκω στην τροφική σου αλυσίδα;

—   Όχι.

—    Σου έκανα κανένα κακό;

—   Όχι.

—    Τότε γιατί θέλεις να με σκοτώσεις; Αφού σκέφτηκε λίγο, το φίδι απάντησε:

—    Επειδή δεν αντέχω να σε βλέπω να λάμπεις…»

                Πόσες φορές δεν έχουμε συναντήσει στη ζωή μας ανθρώπους, σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο, που μας συμπεριφέρονται με λάθος τρόπο και επειδή δεν μπορούμε να καταλάβουμε για ποιο λόγο μας φέρονται έτσι, προσπαθούμε να εντοπίσουμε το αίτιο σε εμάς;

                 Τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο απλά αν γνωρίζαμε πώς συμπεριφέρονται οι ψυχικά ώριμοι άνθρωποι.

Πιστεύουν στον εαυτό τους. Κάνουν αυτό που τους αρέσει, όσες γνώμες κι αν ακούσουν, και δεν κρίνουν τη ζωή και τη δουλειά του άλλου.

Δεν έχουν ανάγκη την προβολή. Τα άτομα που επιζητούν όλοι οι προβολείς να πέφτουν πάνω τους παλεύουν με τη δική τους αξία οπότε αναζητούν την επιβεβαίωση στους άλλους με κάθε τρόπο και τίμημα.

Δεν κρατούν κακία. Αν κάποιος ζητήσει συγγνώμη και την εννοεί ειλικρινά, ο συναισθηματικά υγιής άνθρωπος θα τον συγχωρήσει και θα το ξεχάσει. Αν πάλι κάποιος το κρατήσει «μανιάτικο» και περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να πάρει την εκδίκηση του τότε τον τρέφουν αρνητικά συναισθήματα όπως ο θυμός και η πίκρα.

Επιλέγουν προσεκτικά τα άτομα του περιβάλλοντός τους. Δεν έχουν ανάγκη από άτομα που θα επιβεβαιώνουν την αξία τους. Δεν τους είναι απαραίτητες οι γνώμες όλων ειδικά αν πρόκειται για κακοπροαίρετη κριτική. Καταλαβαίνουν ποιοι τους νοιάζονται πραγματικά και εκθέτουν τον εαυτό τους σε αυτούς. Γι’ αυτό ένας συναισθηματικά υγιής άνθρωπος δεν είναι υπερβολικά κοινωνικός και διαχυτικός.

Δεν ξεχνούν να προσφέρουν στον άλλον. Ειδικά αν πρόκειται για ένα άτομο που τους έχει βοηθήσει. Δεν το κάνουν από υποχρέωση απλώς όταν δεν τσιγκουνεύεσαι το συναίσθημα, δεν υπάρχει λόγος να μην το μοιράζεσαι μέσα από τις πράξεις σου.

                Κάθε φορά λοιπόν που κάνουμε κάτι που μας αρέσει, κάτι που μας εκφράζει, κάτι που μας συγκινεί, ας θυμόμαστε ότι αυτό είναι το φως μας και αν εμπιστευόμαστε το πως φαίνεται αυτό το φως στα δικά μας μάτια, δεν έχουμε να φοβηθούμε κανένα κυνηγητό από αυτούς που ενοχλήθηκαν. Πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν... Πάντα θα προσπαθούν να σβήσουν την δική μας λάμψη γιατί απλά δεν γνωρίζουν τον τρόπο να αναδείξουν την δική τους...  Γιατί ο καθένας είναι μοναδικός και δεν μπορεί να λάμψει ποτέ με τον ίδιο τρόπο που λάμπει ο διπλανός του...