Ο σπουδαίος ρόλος της μητέρας στην ανάπτυξη του παιδιού

“Mάνα! Δε βρίσκεται λέξη καμμία να ‘χει στον ήχο της τόση αρμονία“

Γεράσιμος Μαρκοράς

                Η μητέρα διαδραματίζει έναν σπουδαίο ρόλο στην πορεία του κάθε ατόμου. Μέχρι και το τέλος της ζωής μας, αναζητούμε ακόμα την αποδοχή και το μητρικό χάδι. Η μητέρα είναι το πρώτο πρόσωπο που θα αντικρύσει το νεογέννητο βρέφος και το ίδιο αυτό πρόσωπο θα συμβάλει αποφασιστικά στην αγωγή και κοινωνικοποίησή του.

                Ο δεσμός που αναπτύσσεται μεταξύ μητέρας και παιδιού οφείλει να είναι άριστος, γιατί από αυτόν εξαρτάται η ομαλή συναισθηματική και ψυχολογική ανάπτυξη του παιδιού. Το κάθε παιδί δέχεται την επίδραση της μητέρας του, δημιουργεί την εικόνα κάποιας συμπεριφοράς κι ανάλογα ενεργεί. Έτσι, λοιπόν, η μητέρα έχει υποχρέωση να δώσει στο παιδί τα κατάλληλα ερεθίσματα και τις ευνοϊκές εκείνες συνθήκες που είναι απαραίτητες για να μπορέσει να προσαρμοστεί στο κοινωνικό περιβάλλον.

                Ο ρόλος της μητέρας στην οικογένεια γίνεται σήμερα όλο και δυσκολότερος. Η ευτυχία της οικογένειας βασίζεται στη μητέρα. Οι ιδιαιτερότητες του ρόλου της χρειάζονται προσοχή. Κατανοώντας τις προκλήσεις στις οποίες υποβάλλεται, είναι δυνατόν να της δίνουμε τη στήριξη που χρειάζεται. Μια ευτυχισμένη μητέρα είναι ότι καλύτερο ως προϋπόθεση για την ευτυχία, λειτουργικότητα και δύναμη της οικογένειας.

                Μια μητέρα θεωρείται καλή και ότι έχει επιτύχει στον ρόλο της, όταν δεν περιμένει ανταπόδοση στα μητρικά ένστικτά της, όταν στην άπλετη και αγνή αγάπη προς το παιδί της, δεν υπάρχουν κερδοσκοπικά στοιχεία και η ίδια δεν αποβλέπει σε τίποτα, παρά μόνο στο καλύτερο για τα παιδιά της.

Ακολουθεί ένα εξαιρετικό κείμενο του Ρούντολφ Ντράικωρς αφιερωμένο σε όλες τις μανούλες:

Μαμά μου μην ξεχνάς…

Μη με παραχαϊδεύεις. Ξέρω πολύ καλά πως δεν πρέπει να μου δίνεις πάντα ό,τι σου ζητώ. Σε δοκιμάζω για να δω.

Μη διστάζεις να είσαι σταθερή μαζί μου. Το προτιμώ. Με κάνεις να νιώθω περισσότερη σιγουριά.

Μη με κάνεις να νιώθω μικρότερος απ’ ό,τι είμαι. Αυτό με σπρώχνει να παριστάνω καμμιά φορά το “σπουδαίο”.

Μη μου κάνεις παρατηρήσεις μπροστά στον κόσμο αν μπορείς. Θα προσέξω περισσότερο αυτά που θα μου πεις, αν μου μιλήσεις ήρεμα μια στιγμή που θα είμαστε δυο μας.

Μη μου δημιουργείς το συναίσθημα πως τα λάθη είναι αμαρτήματα. Μπερδεύονται έτσι μέσα μου όλες οι αξίες που έχω μάθει ν’ αναγνωρίζω.

Μην αναστατώνεσαι τόσο όταν σου λέω “δεν σε χωνεύω”. Δεν απευθύνομαι σε σένα αλλά στη δύναμη που έχεις να μου εναντιώνεσαι.

Μη με προστατεύεις πάντα από τις συνέπειες, χρειάζεται καμμιά φορά να πάθω για να μάθω.

Μη δίνεις μεγάλη σημασία στις μικροαδιαθεσίες μου. Καμμιά φορά δημιουργούνται ίσα ίσα για να κερδίσω την προσοχή που ζητούσα.

Μη μου κάνεις συνεχώς παρατηρήσεις. Γιατί τότε θα χρειαστεί να προστατέψω τον εαυτό μου κάνοντας τον κουφό.

Μη μου δίνεις επιπόλαιες υποσχέσεις. Νιώθω πολύ περιφρονημένος όταν δεν τις κρατάς.

Μην υπερτιμάς την τιμιότητά μου. Συχνά οι απειλές σου με σπρώχνουν στην ψευτιά.

Μην πέφτεις σε αντιφάσεις. Με μπερδεύεις έτσι αφάνταστα και με κάνεις να χάνω την πίστη μου σε σένα.

Μη με αγνοείς, όταν σου κάνω ερωτήσεις. Αν κάνεις κάτι τέτοιο, θ’ ανακαλύψεις πως θ’ αρχίσω να παίρνω τις πληροφορίες μου από άλλες πηγές.

Μην προσπαθείς να με κάνεις να πιστεύω ότι είσαι τέλεια ή αλάνθαστη. Είναι σοκ για μένα όταν ανακαλύπτω πως δεν είσαι ούτε το ένα ούτε το άλλο.

Μη διανοηθείς ποτέ πως θα πέσει η υπόληψή σου αν μου ζητήσεις συγγνώμη. Μια τίμια αναγνώριση ενός λάθους σου μου δημιουργεί πολύ θερμά αισθήματα απέναντί σου.

Μην ξεχνάς πως μου αρέσει να πειραματίζομαι. Χωρίς αυτό δεν μπορώ να ζήσω. Σε παρακαλώ παραδέξου το.

Μην ξεχνάς πόσο γρήγορα μεγαλώνω. Θα πρέπει να σου είναι δύσκολο να κρατήσεις το ίδιο βήμα με μένα, αλλά προσπάθησε σε παρακαλώ.

Μην ξεχνάς πως δε θα μπορέσω να αναπτυχθώ χωρίς πολλή κατανόηση και αγάπη. Αυτό όμως δε χρειάζεται να σου το πω. Έτσι δεν είναι;