Παιχνίδια στην αυλή του σχολείου

Αρκετά χρόνια πριν, δεν υπήρχαν τηλεοράσεις, ηλεκτρονικά παιχνίδια και χρήματα για ακριβά παιχνίδια. Τα περισσότερα παιδιά έπαιζαν στις πλατείες και τους δρόμους. Το παιχνίδι σταματούσε μόνο όταν βράδιαζε και τα παιδιά δεν έβλεπαν πια…

«Τα βγάζουμε;» Ποιος θα παίξει πρώτος; Ποιος θα διαλέξει πρώτος παίκτες για την ομάδα του; Ποιος θα τα φυλάει; Υπάρχουν αμέτρητα αυτοσχέδια τραγουδάκια για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος. Τα πιο γνωστά είναι το κλασικό «α-μπε-μπα-μπλομ», ο «Καρακατσάνης που μπήκε στο τηγάνι» και πολλά άλλα αυτοσχέδια στιχάκια! Τα βγάζουμε, χωριζόμαστε σε ομάδες και το παιχνίδι ξεκινά…

Κρυφτό. «Πέντε, δέκα-δεκαπέντε… φτου και βγαίνω!» Ένα ευχάριστο ομαδικό παιχνίδι που καταλήγει με τη φράση «φτου ξελευθερία», οπότε όλοι ανανεώνουν το ραντεβού τους με τις κρυψώνες τους και ο… άτυχος το ραντεβού του με το μέτρημα και το δέντρο.

Μακριά γαϊδούρα. Οι μισοί συμμετέχοντες πρέπει να σκύψουν ο ένας μετά τον άλλο και οι υπόλοιποι παίρνουν φόρα και πηδάνε από πάνω τους για να φτάσουν όσο πιο μακριά μπορούν. Όποιος πέσει, χάνει!

Σπασμένο τηλέφωνο. Το σπασμένο τηλέφωνο περιλαμβάνει την «αυτί με αυτί» σκυταλοδρομία μιας λέξης ή φράσης. Ο τελευταίος πρέπει να βρει την λέξη, κάτι που δεν είναι τόσο εύκολο, μιας και όλοι φροντίζουν με διάφορους αυτοσχεδιασμούς να αλλοιώσουν την… πρωτόγονη αυτή μορφή τηλεπικοινωνίας.

Μουσικές καρέκλες.  Το παιχνίδι απαιτεί μουσική, χορό και φυσικά καρέκλες, οι οποίες ολοένα μειώνονται. Όσοι είναι οι συμμετέχοντες, τόσες και οι καρέκλες… μείον μία, ώστε ένας να μην προλάβει να καθίσει όταν σταματήσει η μουσική και να μείνει όρθιος…

Αγαλματάκια ακούνητα. Γνωστό και ως «στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα», ένα όνομα που δεν προδιαθέτει για ευκαιρίες έκφρασης και εκτόνωσης. Κι όμως, τα καταφέρνει, αφού σπάνια κάποιος συγκρατεί τα γέλια του, όσο το παιδί που τα φυλάει τους περιεργάζεται για να δει αν κινείται έστω και το μάτι τους.

Αυγοδρομίες. Ένα κουτάλι στο στόμα. Ένα αυγό πάνω στο κουτάλι και ξεκινά ένας αγώνας δρόμου. Στην ίδια κατηγορία ανήκουν και οι τσουβαλοδρομίες και οι σκυταλοδρομίες!  

Σχοινάκι και λαστιχάκι. Περισσότερο κοριτσίστικο παιχνίδι, το λαστιχάκι συγκινούσε τις μικρές μαθήτριες του δημοτικού, που επιδίδονταν σε διάφορες στάσεις με τα πόδια τους, δίνοντας σχήματα σε ένα μεγάλο λάστιχο.

Τα μήλα. Σπάνια ως παιδιά μιλούσαμε για μήλα εννοώντας τα γνωστά φρούτα. Περισσότερη όρεξη είχαμε για το γνωστό παιχνίδι με την απειλητική μπάλα και τις δέκα τελικές ρίψεις που έχουν σκοπό να «κάψουν» τον τελευταίο παίκτη ή να τους ξαναβάλουν όλους μέσα στο παιχνίδι.

Κλέφτες κι αστυνόμοι. Οι αστυνόμοι κυνηγούν στην κυριολεξία την ομάδα των κλεφτών και τους κλείνουν σε μια περιοχή, που θεωρείται φυλακή. Οι κλέφτες που δεν έχουν αιχμαλωτιστεί προσπαθούν να «αγγίξουν» την φυλακή για να ελευθερώσουν τους «συναδέλφους» τους, ενώ οι αστυνομικοί συνεχίζουν να περιφρουρούν και να κυνηγούν.

Αμπάριζα. Ομαδικό παιχνίδι, στο οποίο οι δύο αντίπαλες ομάδες προσπαθούν να αιχμαλωτίσουν η μία την άλλη, παίρνοντας πρώτα «αμπάριζα» από την «μάνα».

Κουτσό. Τα κοριτσάκια, από την νηπιακή ηλικία ακόμη, φροντίζουν να προπονούνται στον χορό, κάνοντας τις δικές τους φιγούρες στο ένα πόδι, πάνω στο γνωστό «γήπεδο» με τα αριθμημένα τετραγωνάκια.

Τυφλόμυγα. Το μόνο που απαιτείται είναι ένα μαντίλι για να δεθούν τα μάτια του άτυχου που ψάχνει στα τυφλά. Ακολουθούν σκουντουφλήματα, φωνές, παραπλανήσεις και καταδιώξεις, μέχρι να «συλληφθεί» κάποιος και να εξακριβωθεί η ταυτότητά του.