Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε έναν ντροπαλό μαθητή μας;

             Οι ειδικοί πίστευαν ότι το περιβάλλον ήταν ο κύριος υπεύθυνος για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα του παιδιού. Αποτελέσματα πρόσφατων ερευνών καταδεικνύουν  ότι η συμπεριφορά ενός παιδιού είναι αποτέλεσμα γενετικών και περιβαλλοντικών επιδράσεων. Είναι πολύ σύνηθες σε μια σχολική τάξη να συναντήσουμε μαθητές που είναι ντροπαλοί.

 Τι οφείλουμε να κάνουμε ως εκπαιδευτικοί; Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τον κάθε μαθητή να ξεπεράσει την αμηχανία που του δημιουργεί αυτό το χαρακτηριστικό;

 Συζητάμε αρκετά μαζί του.  Η εξωτερίκευση των συναισθημάτων του θα μας δώσει υλικό για συζήτηση και την ευκαιρία να ανακαλύψουμε τις βαθύτερες ανησυχίες του και σε ποια σημεία χρειάζεται τη βοήθειά μας.

Δίνουμε χρόνο και κίνητρα. Η αλλαγή ή η βελτίωση της ντροπαλής συμπεριφοράς δεν γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη. Όσο περνάει ο χρόνος, με τις εμπειρίες που αποκτά αλλά και τη δική μας ενθάρρυνση θα αρχίσει σιγά σιγά να νιώθει πιο άνετα.

Φροντίζουμε να έχει καλή σχέση με τους συμμαθητές του. Ενθαρρύνουμε διαρκώς το παιδί  να παίζει με τους συμμαθητές του στα διαλείμματα και να εκφράζεται.

Συνεργαζόμαστε μέσα στην τάξη. Φτιάχνουμε ομάδες και αναθέτουμε αρμοδιότητες σε κάθε μαθητή. Με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσει να εκφράσει τις απόψεις του και να νιώσει ευχάριστα.

Τονώνουμε με κάθε ευκαιρία την αυτοπεποίθησή του. Εστιάζουμε την προσοχή μας στις θετικές πλευρές του χαρακτήρα του, σε ό,τι μπορεί να κάνει καλά, όπως ότι τα καταφέρνει σε κάποιο άθλημα και προσπαθούμε να το ενισχύσουμε. Επιπλέον, τα ντροπαλά παιδιά συχνά αισθάνονται ότι υστερούν στην εμφάνιση, χρειάζονται κατά διαστήματα ορισμένα θετικά, επαινετικά σχόλια και για την εμφάνισή τους, χωρίς όμως υπερβολές.

Επιβραβεύουμε κάθε μικρή προσπάθεια. Επαινούμε με ενθουσιασμό κάθε φορά που κάνει ένα μικρό βήμα προόδου για να τονώνεται η εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Η επιδοκιμασία μας του θα ενισχύσει την καινούργια συμπεριφορά του, την οποία θα θελήσει να επαναλάβει.

Δεν το πιέζουμε. Φροντίζουμε να μην πιέζουμε το παιδί να μιλάει περισσότερο και να εκφράζει την άποψή του.  Ίσως να είναι προτιμότερο να σεβαστούμε το χαρακτηριστικό αυτό της προσωπικότητας του παιδιού και να το διδάξουμε ποιες πραγματικά είναι οι στιγμές στις οποίες μπορεί να υψώσει το ανάστημά του.

Κάνουμε μικρά βήματα κάθε φορά. Ζητάμε από ένα μαθητή, με τον οποίον το παιδί νιώθει άνετα, να κάνουν μια κοινή δραστηριότητα και να παρουσιάσουν το αποτέλεσμα .Παίζουμε ένα παιχνίδι μαζί του δίνοντάς του την ευκαιρία να εκφραστεί. Αρκεί να θυμόμαστε πως πρέπει να ξεκινάμε με μικρούς στόχους. Το ντροπαλό παιδί πρέπει να χτίσει σιγά σιγά και  με μικρά βήματα την κοινωνική αλληλεπίδραση.

Τα αγαπάμε για αυτό που είναι. Όπως κάθε άνθρωπος έτσι και ο μαθητής μας έχει μία προσωπικότητα που πρέπει να γίνεται σεβαστή και έχει απόλυτη ανάγκη την αγάπη μας. Αν αντιληφθεί από εμάς ότι κάτι «δεν πάει καλά», θα βρει καταφύγιο στην εσωστρέφειά του.

Δεν χρησιμοποιούμε χαρακτηρισμούς. Αποφεύγουμε χαρακτηρισμούς όπως «φοβισμένο» ή «αντικοινωνικό» παιδί γιατί θα είναι δύσκολο να εξαλείψουμε αργότερα. Δεχόμαστε τον μαθητή μας όπως είναι, τον βοηθάμε με όποιον τρόπο μπορούμε και φροντίζουμε να προσαρμοστεί ομαλά στο κοινωνικό σύνολο.

            Καλό είναι να θυμόμαστε πως πάντα θα υπάρχουν διαφορές από παιδί σε παιδί, γιατί το καθένα είναι μοναδικό και έχει τη δική του προσωπικότητα. Εξάλλου, τα παιδιά μεγαλώνοντας μαθαίνουν να εμπιστεύονται τους ανθρώπους που συναντούν στο περιβάλλον τους και παύουν να είναι τόσο ντροπαλά.