Οικογένεια ατόμου με αναπηρίες: Βασικές κατευθυντήριες γραμμές

Στην καθημερινή μας ζωή εμείς και το μέλος της οικογένειάς μας με αναπηρία επικοινωνούμε με διαφορετικούς ανθρώπους, π.χ. συνομηλίκους, δασκάλους, εκπαιδευτές, κοινωνικούς λειτουργούς, ψυχολόγους, γυμναστές κτλ.  Τόσο οι γονείς όσο και τα άτομα του ευρύτερου οικογενειακού περιβάλλοντος,  μπορούμε να βοηθήσουμε στην επικοινωνία το μέλους της οικογένειάς μας με αναπηρία με άλλους ανθρώπους αλλά χωρίς υπερβολικές παρεμβάσεις.

Παρακάτω προτείνονται  ορισμένες κατευθυντήριες γραμμές τι να μην κάνουμε  ώστε να αποφύγουμε καταστάσεις απομόνωσης του μέλους της οικογένειάς μας με αναπηρία από την επικοινωνία του με άλλα άτομα:

1. Όταν κάποιος κάνει μια ερώτηση στο μέλος της οικογένειάς μας με αναπηρία, δεν απαντάμε αντί για εκείνον ή εκείνη. Αυτόματα ακυρώνουμε τον ρόλο του και τον κάνουμε να νιώθει δυσάρεστα.
2. Όταν κάποιος επικοινωνεί με το μέλος της οικογένειάς μας με αναπηρία δεν πρέπει να επεμβαίνουμε στην συζήτηση, εκτός αν μας το ζητάνε ρητά.
3. Δεν ολοκληρώνουμε ή διορθώνουμε τις προτάσεις του μέλους της οικογένειας μας με αναπηρία. Το αφήνουμε  να εκφράσει ελεύθερα τις δικές του σκέψεις.
4. Αφήνουμε το μέλος της οικογένειάς μας με αναπηρία να εκφράζει ελεύθερα την άποψη του μπροστά σε άλλους, ακόμα κι αν δεν συμφωνούμε απόλυτα.
5. Στην περίπτωση ατόμου με προβλήματα ακοής ή ομιλίας, όταν το  βοηθάμε στην επικοινωνία με τους άλλους, πρέπει να του μεταφέρουμε το μήνυμα χωρίς να αλλάζουμε το περιεχόμενο ή να προσθέτουμε πράγματα που θεωρούμε κατάλληλα.
6. Αν το μέλος της οικογένειάς μας με αναπηρία χρησιμοποιεί απλές φράσεις, δεν προσπαθούμε να τις αντικαταστήσουμε με πιο προσεγμένες λέξεις ή προτάσεις, ανεξάρτητα από το αν η συζήτηση είναι γραπτή ή προφορική.
7. Όταν το μέλος της οικογένειάς μας με αναπηρία μιλάει και θέλουμε να τον/την διακόψουμε, κάνουμε απλώς ένα διακριτικό νεύμα.
8. Όταν το μέλος της οικογένειάς μας με αναπηρία γνωρίζει κάποιον για πρώτη φορά, τον/την  αφήνουμε να αποφασίσει πότε θα αποκαλύψει και θα μιλήσει για την αναπηρία του/της.
9. Όταν το μέλος της οικογένειάς μας με αναπηρία πηγαίνει στο σχολείο ή στο κέντρο καθημερινής φροντίδας ή οπουδήποτε αλλού, τον/την αφήνουμε  να ρωτήσει για την προσαρμογή και την υποστήριξη που χρειάζεται και δεν το κάνουμε εμείς αντί για εκείνον/εκείνη και τέλος
10. Όταν μιλάμε για το μέλος της οικογένειάς μας με αναπηρία δεν υπερβάλλουμε ούτε  υποτιμάμε την κατάστασή του. Όταν μιλάμε ή εκφράζουμε τα συναισθήματα μας οφείλουμε  να είμαστε γενναιόδωροι, στο βαθμό που μας επιτρέπουν οι άλλοι.